19.08.2020

 

 

 

Я сустрэўся з адным, ён згубіў астатніх, мы пагаварылі трохі, я гляджу таму - шчыты наступаюць, адразу развітаўся з ім, пачаў сыходзіць, гляджу - спераду таксама сценка на мяне ідзе (на Савецкай з боку ЦУМа). Я паспеў уцячы, пакуль яны мяне з двух бакоў у абцужок не ўзялі. Спрабаваў стэлефанавацца са сваімі сябрамі, яны ўжо былі таксама на KFC, іх адціснулі за гэты час. Калі я падыходзіў туды, ужо бачыў, што быў нейкі замес паміж супрацоўнікамі АМАПу і людзьмі. Людзі нікога не збівалі, не нападалі, проста яны (АМАП і тыя самыя «каляфутбольшчыкі») адны на другога пачалі быковать: «Ідзі сюды, ідзі сюды», вось АМАПаўцы расшчаплялі шыхт і ўваходзілі ў сутычкі. Я быў побач, але я нікога не біў, не зачапіў, проста назіраў з боку. Потым заўважыў, што з боку ЦУМа, па прашпекце Машэрава да АМАПу бяжыць падмога. Гэта значыць, гэтыя маладыя людзі па колькасці маглі б АМАП у той момант разнесці, іх было нашмат больш, але яны не нападалі зусім у той момант. Потым адразу, як толькі да АМАПу падмога прыбегла і расцягнулася па перыметры ўпоперак прасьпекту, гэтыя маладыя людзі пачалі кідаць камяні, рабіць палкі з дрэў, зносіць лаўкі. Я стаяў у баку, за гэтым назіраў, фатаграфаваў, на відэа здымаў. У нейкі момант я бачу побач са мной хтосьці замахваецца кінуць камень - і ўсё ...

 

Я спачатку падумаў, нехта ў мне каменем у грудзі шпурнуў - рэальна, так усё прабіла, дыхаць немагчыма. Гляджу ўніз - у мяне кроў. Гэта была куля. Я спачатку думаў, яна гумавая, але потым мне лекар сказаў, што гэта помпавая такая, вялікая. Я не бачыў, хто страляў, я туды нават не глядзеў... Я спыніўся ў гэты момант, гляджу, АМАП пачаў наступаць у мой бок. Я пачаў адбегаць, мяне адразу ж заўважылі іншыя людзі, падбегла дзяўчына, перавязала, гэтак жа яшчэ знаёмы падбег, ён са мной да канца быў і дапамагаў. Яны мяне адвялі за дом, хацелі выклікаць хуткую. Там праходзіў мужчына і сказаў, што хуткую выклікаць нельга, бо адразу прыедзе АМАП і мяне забяруць. Мужчына жыў у гэтым доме на 1 паверсе і прапанаваў перачакаць у яго ў кватэры. Вельмі ўдзячны яму за гэта. Я ў яго адсіжваўся гадзіны 1.5, мяне адпойвалі гарбатай, давалі шакалад, перавязвалі. Потым мужчына спусціўся паглядзець, што адбываецца.

 

Аказваецца, людзі, якія былі са мной, выклікалі ўсё ж такі хуткую, і ўнутры яе сапраўды сядзелі супрацоўнікі. Але мне пашанцавала, яны кагосьці іншага забралі адразу ж, там блытаніна была. Увесь гэты час мы спрабавалі знайсці ўрача-хірурга, які мог дапамагчы апрацаваць і зашыць рану. Нікога не знайшлі і вырашылі ехаць да мяне дадому. У нас была праблема яшчэ выехаць з цэнтра, але мы неяк выехалі, мяне адвезлі дадому. Далей мой брат з хаты стаў тэлефанаваць па сваім кантактам, шукаць лекараў, мы знайшлі медсястру, паехалі да яе, яна паглядзела і сказала, што мне трэба тэрмінова ў бальніцу ехаць, ці я проста откинусь. Мы вельмі доўга стаялі, хаваліся, спрабавалі аб'язджаць супрацоўнікаў. У выніку мой брат мяне высадзіў, не даязджаючы да бальніцы, далей мы ўжо пешшу ішлі. Калі падыходзілі да бальніцы, адчувалася што прама цяпер адключаюся, таму што вельмі шмат крыві страціў. У мяне было шмат слаёў бінтоў, яны ўсе ў крыві былі, яшчэ плюс майка цалкам у крыві, а кроў усё не хацела спыняцца.

Мы зайшлі ў прыёмнае аддзяленне, там было вельмі шмат моцна зьбітых людзей - страшнае відовішча. Мяне ў тую ж ноч прааперавалі, паклалі на ложак, і ўсё, пацякло маё бальнічнае жыццё. Мне хацелі яшчэ адну аперацыю рабіць і пераводзіць у абласную бальніцу, таму што, калі быў стрэл, газы праніклі ўнутр. Мне стралялі з адлегласці 20-30 метраў, недзе так. Цяпер лекар кажа, што газы пачынаюць паступова вызваляцца, выходзіць з гэтай дзіркі.

 

Мне рану спачатку зашылі, а потым галоўны ўрач звязваўся з іншымі калегамі з Мінска і яны сказалі, што рану трэба тэрмінова расшыць і прыбраць швы, таму што, швы пачнуць гніць, пойдзе заражэнне і прыйдзецца раздраблівать ўсе грудзі.

 

Цяпер у мяне рубцы на ўсё жыццё ... »