23.10.2018 Грамадства

 

 

“Шчыра кажучы, было “стрёмно”, а на падыходзе да плошчы нават у пэўным сэнсе брыдка. Гэта была першая вылазка з ўтульнай зоны камфорту запалоханага і забітага сярэднестатыстычнага беларуса з мэтай выявіць сваю грамадзянскую пазіцыю. Да гэтага быў толькі мітынг у парку інтэрнацыяналістаў, адзіны дазволены.

 

Шпацыруюць коламі міліцыянты каля пешаходнага перахода на скрыжаванні Пушкінскай і Карла Маркса. Яшчэ больш гідкія два “тіпка” ў цывільным стаялі паміж прадуктовым і кніжным, але відавочна, што чувакі не за экалогію парыцца прыйшлі. Падышлі, праніклі, можна сказаць, на запаветную плошчу – гары яна сінім полымем - Леніна.

 

Людзі, стаяць. Пакуль яшчэ не вельмі шмат, прыйшлі недзе да "сярэдзіне агульнай колькасці". Кормяць. Ласкава частуюць усялякімі там семкамі і крупамі - каб мы таксама пакармілі птушак. Зразумелі, што так не крута, вярнуліся ў краму, купілі семак. У чарзе яшчэ два чалавекі перад намі таксама купілі семечкі. Выдатна. Камандны дух! Вярнуліся на плошчу.

 

Міліцыянты ўсё так жа кружацца. Парачка ў цывільным - адзін з велізарным пузам і другі тонкі, ужо падбіраюцца крышачку бліжэй да натоўпу “піпла”. Ад натоўпу дзіўныя адчуванні. Накшталт як зразумела, што ўсё па адной прычыне ў нядзелю выйшлі карміць гэтых самых птушак. Сонечна. Дзеці гарэзуюць. Бегаюць за птушкамі, катаюцца на самакатах.

 

Але мне было “стрёмно”. Мне было незразумела. Магчыма, з гэтага пачынаецца салідарнасць? З пачуцця чужароднасцi і спробы зразумець, што ж адбываецца? Калі мноства такіх жа адзінот складваюцца ў новы арганізм? Але пакуль што пачуццё чужароднсці ўсіх і кожнага асобнага. Хлопцы, давайце мець зносіны! Асабіста я са знаёмых сустрэў толькі аднаго чалавека, былі людзі, каго бачыў на роліках па праблеме завода.

 

Увогуле, трэба неяк аб'ядноўвацца ў грамадства, паважаныя берасцейцы. Можа быць я і параноік, але ў мяне не ўзнікла пачуцці нейкага даверу што-ці. Хацелася зразумець, нават спытаць: хлопцы, ну што, якія думкі, што будзем рабіць? Выходзячы з дому папрасіў дзіцяці ўзяць свой тэлефон. На ўсялякі выпадак - патэліць маме, калі раптам тату адбяруць міліцыянты.

 

У міліцыянтаў няма прынцыпаў, у іх ёсць толькі рэфлексы на выкананне каманд. Але ўсё абышлося. Галоўнае - не сцаць, нават калі ўсё ж такі сцыцца. Чым больш нас выйдзе, тым хутчэй страх пяройдзе па іншы бок барыкад ... пора вымаць галаву з пяску, яна ні да чаго будзе, калі тут дыхаць стане няма чым.

 

Усім усяго добрага! Выходзьце са сваіх ўмоўна бяспечных нор, бо здароўе дзяцей - дастатковая нагода змагацца. Заўсёды можна паспрабаваць адысці ад праблемы, збегчы ад сумлення і, калі дзіця захварэе, вінаваціць пятую калону і гніючы захад, чортавых “піндосаў” або грэбаных вузкавокіх. Можна пераехаць у іншы горад і краіну, пакінуўшы гэтых невукаў-суграмадзян, забраўшы з сабой частку гэтага кроўнага нязмыўнага невуцтва. Але часам можна праблему вырашыць. Так, вынік гэтай барацьбы, магчыма, мы нават не паспеем заспець, але хто ведае - раптам праз пару пакаленняў нашы нашчадкі апынуцца ў адэкватным грамадстве, у краіне, прыдатнай для жыцця, для творчасці, для развіцця?

 

 

А інакш, навошта наогул заводзіць дзяцей?”