14.10.2020

 

Усе мы знаходзімся ў ІЧУ Ленінскага раёна г. Брэста. гэта:

1. Я, Гнаук Алена Пятроўна (юрыст)

2. Вайнберг Наталля Віктараўна (інжынер-праекціроўшчык)

3. Лісковіч Алена Васільеўна (галоўны бухгалтар)

4. Лісковіч Вікторыя Васільеўна (бухгалтар)

5. Бахун Алена Пятроўна (IT-спецыяліст)

6. Гаўрусік Аляксандра Паўлаўна (студэнтка)

 

Усе з вышэйшай (некаторыя з двума) адукацыяй. Сядзім нават сем'ямі, як маці і дачка Лісковіч! Усе мы - любім нядзельныя шпацыры. Сядзім у камеры 8 × 4, дзе ля дзвярэй знаходзіцца адкрыты туалет, пад навіслым нядрэмным вокам відэакамеры.

 

Камера разлічана на 8 чалавек, з двума ярусамі ложкаў. Праўда, дабрацца на гэты другі паверх досыць праблематычна, бо адсутнічае неабходная ў гэтым выпадку драбінка. Для Наталлі "другі паверх" скончыўся сур'ёзнай траўмай нагі.

 

Вакно, як звычайна, закратаванае з унутранняга боку камеры, з форткай, якая не закрываецца. Хацелася б памыць, але гэтаму перашкаджае пафарбаваныя ў цёмна-бардовы колер краты, дзе на заднім плане праглядаецца белы праём вакенца, куды ніколі не трапляе сонца, бо сама камера пад нумарам 10 знаходзіцца ў сутарэннях будынку РАЎС.

 

Але нам яшчэ пашанцавала. Гэта адна з лепшых камер! Мая дасведчаная цёзка, "палонная" Леначка, кажа, што дадзены рамонт зроблены на грошы Еўразвязу.

 

Першапачаткова я трапіла ў камеру нумар 1, з нарамі, прымацаванымі да сцяны металічнымі рэйкамі з балтамі. І з прыбіральняй без другой сценкі, проста насупраць дзвярэй, дзе ў любы момант можа адкрыцца вакенца дзвярэй і застане цябе прысеўшай у цікавым становішчы.

 

Таму цяпер наша камера гэта амаль пяцізоркавы гатэль. А з туалетам мы паступілі нестандартна: проста закрылі прастору замест дзвярэй прастынкай, і прымацавалі з двух бакоў у якасці грузу напоўненыя бутэлькі з вадой, каб не звалілася.

 

Напачатку нам выдалі па адной прасціне і аднаму ручніку. Вакенца ў дзвярах магло адкрыцца ў любы момант без усялякага папярэджання. А яшчэ, спачатку нашай "пасадкі" ў камеры на васьмярых, дзве дзяўчынкі "не з нашых" былі тыя, хто паліць і палілі ў камеры. Гэты момант і з'явіўся пачаткам нашага бабінага "бунту": з аб'явай калектыўнай галадоўкі, з адмовай выхаду на ранішнюю і вячэрнюю паверку і папярэджаннем начальніку ІЧУ - падняць пытанне пасля нашага выхаду на волю, аб адпаведнасці таго займаемай пасады.

 

Прыбег нават сам, знакаміты цяпер напэўна на ўсю Беларусь, начальнік РАУС Ленінскага раёна - г-н Самасюк Мікалай Георгіевіч. І калі даведаўся, хто галоўны баламут, даў свой прысуд - 15 сутак ...

 

Зараз я рыхтуюся да атрымання другога "траншу" адсідкі + 15 сутак да ўжо наяўнаму тэрміну, якія як "гарачыя піражкі" штампуе г-н Самасюк. Трое з нас ужо атрымалі дадатковыя тэрміны + 15 сутак.

 

Калі мяне вывезлі для атрымання другога тэрміну ў суд Ленінскага раёна, убачыла маладога 18-гадовага хлопца Ціхана, якому "шылі" ужо трэці тэрмін. Але трошкі я адхілілася тэмы ...

 

Наш бабін "бунт" на "караблі" меў свае вынікі:

Ахоўнікі сталі больш ветлівымі, ужо не так лаюцца матам. Перш чым адкрыць дзверы або акенца, сталі стукацца. Нам выдалі другую прасціну і другі ручнік. А яшчэ, напэўна ўпершыню за ўсю гісторыю існавання ІЧУ, з'явілася камера "для тых, то не паліць". Таму, перш чым патрапіць да нас, у "кандыдатак" на засяленне пытаюцца: "Ці яны паліць, ці не?"

 

"Нашы" мужчыны намі ганарацца і кожны раз, калі мы выходзім на ранішнюю паверку, заўсёды прыслухоўваюцца, а што на гэты раз "вычвараць" дзяўчынкі ...

 

Шпацыруем мы адзін раз на дзень. Шпацыр наш праходзіць ва ўнутраным дворыку, што ўяўляе сабой ж / б "яма" з закратаваным верхам. Такіх "ям" - тры, і адначасова могуць выгульваюць тры камеры зняволеных.

 

Што б падтрымаць сваіх мужчын, мы спявалі песні: Купалінку, рускія, беларускія, маю каханую калінку і "Шумлівы вэрби ў концi грэбля". У адказ былі чуваць аплядысмэнты па той бок "ямы". Часам крычалі: "Жыве Беларусь!" І ў адказ чулі: "Жыве!"

 

Як часам чалавеку мала трэба для шчасця!

 

Натуральна, гэта не магло схавацца ад зоркага вочы начальніка РАУС г-на Самасюка. Які, што б хоць неяк насаліць, у дадатак да сутак, загадаў адмовіць нам у кіпені. А гэта асобная вялікая тэма для "людзей, якія шпацыруюць", бо, чай даецца толькі раніцай, дзесьці каля 100-140 мл. на чалавека. І ўсё! Далей - піце вадаправодную ваду ...

 

Але, да моманту напісання дадзенага паста з "няволі", мы - ня здаёмся! Калі-небудзь я напішу дадатак!

 

Жыве Беларусь!

 

Р.S. Пост прачытаны і ўсімі насельнікамі камеры нумар 10 дадзена дабро на публікацыю.